Column: Wolvengehuil

Hij kwam, hij zag en hij… trok door. Richting Oost-Vlaanderen. De wolf van vorige week, eerst in Krombeke-Proven, dan dichter bij ons in Merkem. Vlakbij dus het hartje van de centrale Woud-gemeente van de provincie, Houthulst. Daar waar de soort zeker sporen naliet en alsof info uit zijn cellulair geheugen het dier richting het vroegere woud dreef. Als Vint in de Broeken kan ik dit onderwerp onmogelijk zomaar laten passeren. Een kort bezoek van Europese topnatuur? Toen ik bij de waarneming van vorige week dinsdag eenmaal van het ‘verschot’ bekomen was, las ik ze ook, alle berichtjes: van de natuurliefhebbers, die aangenaam verrast waren, tot de rauwe anti’s, die liefst korte metten met het dier maakten. Uiterst gevoelige materie.

Opvallend mooi ook de bijdrages van de heem- en geschiedkundigen van bij ons: hoe in de 15^de eeuw de pest in Diksmuide de bevolking echt gedecimeerd had en hierdoor roedels wolven tot in leegstaande huizen verbleven. En bronnen die getuigen hoe in de 16^de eeuw in het Poperingse een binnengebrachte dode wolf een bepaald bedrag opbracht, en een vrouwelijk exemplaar zelfs het dubbel. En de mooie plaatsnamen, zoals Wulfhille of bij ons hier, de Wulvestraat, die naar het dier verwijzen. Ooit was de wolf hier echt thuis. Wat had ik hem graag horen huilen!

Dank aan vzw Welkom Wolf en de afdeling Natuur en Bos: wars van emoties, evenwichtig, bedachtzaam, rustig informeren, duiden en sensibiliseren over een dier aan de top van de voedselketen. Hopend op een tijd dat in onze streek iets meer draagvlak is voor topnatuur.